دلتنگ دخترم هستم

از دیروز وارد فرایند از شیر گرفتن شدیم. واقعیت اینه که سه ماهه برای این کار دست دست میکنم. اینقدر سر گل گل سختم بود و اذیت شدم، میترسیدم وارد ماجرا بشم. 

هر دفعه میگفتم «این هفته شروع میکنم» و بچه یه عطسه می کرد یا وسط شب دوبار بیدار می‌شد شیر بخوره میگفتم الان وقتش نیست، حتما داره دندون درمیاره. 

خودم میدونستم دلایل واهی میارم ولی واقعا توان روحی نداشتم.

الان هم توان نداشتم ولی دیدم هرچی بگذره بدتر میشه. و دیگه بهمن و اسفند اصلا نمیتونم، عید هم نمیشه. بعد از عید هم نمیتونم. 

عارضم به خدمتتون که اینقدر بغض دارم و هوای گریه دارم. 

بچه بدقلق بوده. البته نه به بدی اولی ولی مادرها میفهمند از شیر گرفتن چه قدر سخته و برای مادرهای کارمند انگار بدتره. هم به بچه فشار میاد هم به مادر.

فرآیند شیردهی کلا دردناکه. 

دلم برای بچه ام تنگ شده. نگاهش، آرامشش، لمسش، بغل کردنش موقع شیر دادن رو دوست داشتم و نگم چه قدر گریه دارم. هر بار بیقراری میکنه می‌خوام بچسبونمش به به خودم و شیرش بدم.